Aldus moet een kamer ook als woning gezien worden. Dit was trouwens ook voordien reeds het geval nu een kamer immers voldoet aan de definitie van woning zoals opgenomen in art. 2, § 1, 31° Vlaamse Wooncode. De verhuring van een verkrotte kamer was dus ook vóór het Integratiedecreet reeds strafbaar op basis van art. 20, § 1 Vlaamse

Wooncode (zie Vandromme T., De (voorlopig?) laatste fase in de optimalisering van de Vlaamse woningkwaliteitsbewaking: het Integratiedecreet van 29 maart 2013, R.W.2013-2014, 491). Vermits door het Integratiedecreet niets gewijzigd aan de kwaliteitsvereisten zelf, zoals vastgesteld in het technisch verslag, blijft het misdrijf inhoudelijk exact hetzelfde.

Het hof is samen met de wooninspecteur van mening dat de eerste rechter ten onrechte de voorgebrachte huurcontracten beschouwd heeft als renovatiecontracten waardoor de beklaagden werden vrijgesproken. Indien deze contracten voldoen aan de voorwaarden van de renovatiecontracten, waarnaar verwezen in art. 8 van de Woninghuurwet, dan is het inderdaad zo dat de verhuurde woning niet moet voldoen aan de kwaliteitsnormen zoals vermeld in art. 2 van de Woninghuurwet.

Inzake blijkt echter uit het samenlezen van deze contracten en de verklaring van de eerste beklaagde ter zitting van dit hof dat dit geen renovatiecontracten betroffen in de zin van voormeld art. 8, conform hetwelk de uit te voeren werken precies moeten omschreven worden alsook de termijn van uitvoering van de werken diende bepaald te worden, hetgeen niet geschiedde. Daarenboven dienden de uit te voeren werken, voorzien in een renovatiecontract, ertoe strekken het verhuurde goed in overeenstemming te brengen met de voorwaarde van kwaliteit van art. 2 van de Woninghuurwet, hetgeen inzake niet het geval was nu het enkel de herstelling aan het dak betrof. Daarenboven stelde de eerste beklaagde ter zitting van het hof dat het enige doel van de werken was het dak te herstellen en dat dit reeds na twee weken was geschied door er bepaalde platen op te leggen.