De toewijzing van de verbeurd te verklaren sommen sluit aan op de teruggave als bedoeld in art. 44 Sw. Krachtens deze bepaling is de rechtbank ertoe verplicht de teruggave uit te spreken. Sinds lang wordt aangenomen dat de teruggave zich niet alleen beperkt tot het opnieuw ter beschikking stellen aan de eigenaar van voorwerpen die hem ontnomen werden. In de ruime betekenis bestaat de teruggave in elke maatregel die ertoe strekt de gevolgen van het misdrijf ongedaan te maken (zie: P.E. Trousse, Droit pénal, I.1, in Les Novelles, Brussel, Larcier, 1956, nr. 1562). In die zin wordt aangenomen dat wanneer een overeenkomst door een misdrijf werd verkregen, deze door het misdrijf verkregen overeenkomst geen effect mag sorteren en dat daartoe de overeenkomst wordt nietig verklaard (R. Van Roye, Manuel de la partie civile, 1945, p. 347, nr. 321; C.J. Vanhoudt en W. Calewaert, Belgisch Strafrecht, Gent, Story-Scientia, 1968, nr. 1866; P.-L. Bodson, Manuel de droit pénal, Luik, 1986, 388). Deze nietigverklaring is de civielrechtelijke sanctie van een overeenkomst die niet op rechtsgeldige wijze is tot stand gekomen omdat de overeenkomst werd verkregen door middel van een misdrijf. Deze nietigverklaring is een vorm van herstel die ook voor de burgerlijke rechter zou kunnen worden gevorderd en onderscheidt zich als zodanig niet van de nietigheid die de burgerlijke rechter in voorkomend geval uitspreekt. Wel dient de strafrechter ambtshalve over de teruggave te beslissen, ook zonder daartoe strekkende vordering van de benadeelde (Corr. Gent, 24 juni 2008, R.W. 2008-09, 1697 met noot T. VANDROMME, “Verhuur van krotwoningen: opzet, verbeurdverklaring en nietigheid van de huurovereenkomst”).